Sirija, Ukrajina, Irak, Afganistan i Nigerija se kuhaju i najavljuju zle dane, ali postoji konflikt o kome se uopšte ne priča, jer nije zanimljiv masmedijima, pošto traje toliko dugo da je postao normalnost.
Od 1964. u Kolumbiji bjesni građanski rat između vladinih snaga i ljevičarskih pobunjenika koji je do sada odnio oko 220.000 života, od kojih su mnogi ubijeni na sadistički način.
Evo 10 činjenica o ovom građanskom ratu, najdužem koji se trenutno vodi u svijetu, koje niste znali.
10. Atentat koji je izazvao krvave nemire
Događaj koji je u korenu sukoba dogodio se 9. aprila 1948. godine tačno u 13:15 po lokalnom vremenu, kada je Jorge Eliécer Gaitán, šef Liberalne partije, izašao iz svoje kancelarije u centru Bogote i naleto pravo na metak ubice.
Pošto je bio prvi u istoriji svoje zemlje koji je podržavao radnike i etničke manjine, zbog njegove popularnosti se očekivalo da postane novi predsjednik; misleći da konzervativci stoje iza ovog atentata, lijevo orijentisani građani su izašli na ulice i započeli nemire koji će trajati 10 sati i donijeti nezapamćeni i nezamislivi stepen destrukcije grada: Bogota je bila u plamenu, a leševi tri do pet hiljada ljudi su ležali na ulicama. Ovo je nažalost bio samo početak.
9. Nasilje
I ljevičari i desničari su iskoristili ovo nasilje za poravnavanje računa i starih dugova; policija je izbacila sve liberale i postreljala ih, desničarski odredi smrti su lijevo orijentisane građane likvidirali i masakrirali im tijela, ili im odsijecali jezike i uši, dok su liberali uzvraćali odsjecanjem glava konzervativaca i igranjem fudbala sa njima.
Ovo nasilje, u istoriji Kolumbije jednostavno poznato kao La Violencia, potrajat će deset godina i odnijet će 200.000 života. I jedna i druga strana bi jednostavno ubijala sve živo u selima koja je kontrolisala suparnička strana, zbog čega su seljaci počeli da formiraju milicije, što će imati ogromne posljedice.
8. Bombardovanje Marketalije
Na kraju La Violencije, kolumbijska je vlada pokušala da pomiri dvije suprotstavljene strane, a ključna odredba legislature koja je na brzinu donijeta bila je zabrana rada svih drugih partija sljedećih 16 godina. Ovo je razbijesnilo seljake koji su potom počeli da proglašavaju komunističke republike svuda po zemlji.
Marketalija je bila jedna od njih, grad od hiljadu ljudi koji je bio čuvan od strane 48 naoružanih ljudi; oni su pokušali da pokrenu dijalog sa Bogotom ali je Bogota pokušala da ih uništi: prvo su grad sravnili sa zemljom vazdušnim napadima, a potom ga je okupiralo 1.500 vojnika. Većina naoružanih komunista je međutim utekla u planine, i shvativši da nema nazad, počela da formira vojsku koja će uskoro postati poznata po svom novom imenu: FARC – Revolucionarne oružane snage Kolumbije. Nedugo potom je zvanično počeo rat.
7. Uspon paramilitarija
Kolumbija je sedamdesetih godina prošlog vijeka bila opasno mjesto za život: nakon FARC-a pojavile su se i druge grupe kao što su EPL, ELN i zloglasni M19, koji su otimali bogataše za novac; ovi su potom zajedno sa desničarskim političarima počeli da formiraju svoje sopstvene oružane grupe koje su postale poznate kao paramilitarije, sve ne bi li se zaštitili, a koje su sukob učinile hiljadu puta gorim, često masakrirajući čitava sela pod sumnjom da podržavaju pobunjenike.
1997. su se ove grupe ujedinile u AUC – Ujedinjene samoodbrambene snage Kolumbije – i postale najbrutalnija od svih grupa u konfliktu koja se takođe bavila i narkotrafikingom. Ostali su ujedinjeni do 2006. godine.
6. Izbjeglice
Zahvaljujući sadizmu svih strana u sukobu, Kolumbija ima najviše interno raseljenih lica na svijetu. Gotovo svi su u predgrađima Bogote, gdje žive u favelama bez struje i vode, i bez ikakve pomoći države. Procjenjuje se da ih ima preko PET MILIONA (brojevima: 5.000.000), i dok god rat traje oni ne mogu da se vrate svojim domovima, koji, svaka je prilika, više i ne postoje.
5. Korporativne veze
2007. godine kompanija koja se bavi proizvodnjom banana “Chiquita Brands” je osuđena zbog finansiranja paramilitarnih grupa koje su činile ratne zločine, ali ona nije ni prva ni jedina. Početkom ovog veka firma koja je punila Coca-colu je optužena zbog dopuštanja paramilitarnim grupama da ubiju njihove radnike, a 2011. godine naftna je kompanija “Pacific Rubiales” unajmila bivše pripadnike AUC-a da prijete sindikalcima.
Rudarske kompanije kao što su “Drummond”, “Glencore Xstrata” i “BHP Billiton” su optužene za nezakonitu krađu zemlje koja je bila namijenjena interno raseljenim licima, a Amnesty International je neke optužio i za korištenje silovanja kao oružja.
4. Neuspjelo primirje
1984. godine, na dvadesetu godišnjicu od početka konflikta, pokušalo se sa primirjem i nakon dugih pregovora vlada se složila da dozvoli FARC-u da se uključi u politički život ako položi oružje.
Oni su zajedno sa ELN, sindikatima i Komunističkom partijom oformili stranku UP koja je imala za cilj da se bori nenasilnim metodama, ali je sve otišlo dođavola kada je članove UP počeo da guta mrak: ispostavilo se da su narko-karteli, paramilitarije i kolumbijska vlada imali pakleni plan da pobiju sve koji imaju i najmanju vezu sa novom strankom. Do 1988. godine ubijeno ih je oko 500. Do 1990. taj broj je porastao na 6.000. Masakr je nastavio građanski rat.
3. Opsada Palate pravde
6. novembra 1985. grupa pobunjenika i članova M19 zauzela je Palatu pravde u Bogoti i počela da puca po svima koji su se u njoj zatekli. Njihov cilj je bio da predsjednika Belisarija Betankura izvedu na suđenje; umjesto toga, vojska je napala zgradu, a uslijedio je masakr. Iako je 100 taoca još uvijek bilo unutra, vojska je počela da granatira ovo zdanje koje se potom zapalilo. Izgorjeli su skoro svi koji su se njemu zatekli, a ono je pretvoreno u ruševinu.
Jedanaest ljudi koje je vojska unutra zatekla još uvek žive su potom nestali, odnosno, tajno su ubijeni. Oni nisu imali nikakve veze sa M19, bila su to tri posjetioca i osam radnika kafeterije. Vlada je tek 2011. godine priznala da su oni osam dana brutalno mučeni prije nego što su likvidirani, a ni danas se ne zna gdje su im tijela pokopana.
2. Smrt je novac
2008. godine grupa od jedanaest mladih ljudi iz siromašne favele u Bogoti dobila je ponudu da će, ako odmah napuste svoje domove, dobiti odličan i dobro plaćen posao na drugom kraju zemlje. Tri nedjelje kasnije su pronađeni mrtvi u uniformama FARC-a, sa kojim nisu imali nikakve veze. Ispostavilo se da ih je vojska navukla na priču, obukla u uniforme pobunjenika i likvidirala, kako bi povećala broj potvrđenih ubistava.
Zbog čega? U kolumbijskoj vojsci plate i unapređenje zavise od ubijenih ustanika, zbog čega vojnici, kada im treba novac, često ubijaju najbližeg civila i predstavljaju ga kao neprijateljskog borca. Svaki od ovih jedanaest mladića je njihovim ubicama donio po oko dvije hiljade dolara. Dvije godine docnije otkrivena je masovna grobnica sa leševima ljudi iste sudbine, i to odmah pored vojne baze.
1. Etničko čišćenje
FARC ne ratuje samo protiv vlade već i protiv nacionalnih manjina u svojoj zemlji; prije nekoliko mjeseci je nestala Mónica Julieth Pernia Cortes, koja je afro-karipskog porijekla, a kasnije je pronađena mrtva. Ona je samo posljednja žrtva u ovoj spirali etničkog nasilja. Mnogi muškarci, žene i djeca se rutinski kidnapuju, muče, siluju, ubijaju…
NAZIRE LI SE KRAJ?
Juna ove godine u Kolumbiji su održani predsjednički izbori na kojima je narod birao između aktuelnog predsjednika Juana Santosa koji se zalaže za mir i njegovog protivnika koji se zalaže za rat. Izabrao je Santosa, a pregovori sa FARC-om i ELN su došli do faze koja se činila nemogućom prije samo dvije godine, pa postoji nada da se konflikt može okončati u narednih dvanaest mjeseci.